Een race tegen de klok: hoe gezinshereniging het leven van Ahmed redde

Walid (19) loopt het kantoor van VluchtelingenWerk binnen op het azc. Hij duwt de rolstoel van zijn jongere broer Ahmed (18), die zijn been omhoog heeft liggen. ‘Sorry dat we laat zijn’, zegt Walid. ‘We moesten naar het ziekenhuis vannacht, omdat Ahmed ineens veel pijn had.’ Dan valt zijn oog op Karien (39), medewerker gezinshereniging van VluchtelingenWerk. Zij hielp hem afgelopen zomer om zijn zieke broertje vanuit Syrië naar Nederland te halen. ‘Karien!’ zegt hij. ‘Wat is het fijn om jullie nu samen te zien!’ lacht Karien. ‘Vertel, hoe gaat het nou met jullie?’

Bij Ahmed was botkanker geconstateerd. In Syrië kon hij niet de behandeling krijgen die hij nodig had. Artsen zeiden dat zijn been geamputeerd moest worden. ‘Dat zou vreselijk zijn’, zegt Walid met een knikje naar zijn broer. ‘Hij is zijn andere been al kwijtgeraakt in de oorlog.’

De wachttijden voor gezinshereniging zijn lang: soms oplopend tot meer dan twee jaar. ‘Dat zou Ahmed misschien niet redden’, zegt Karien. ‘Het was meteen duidelijk dat dit een spoedaanvraag moest worden: een ingewikkelde procedure die alleen in uitzonderlijke gevallen mogelijk is. Een jongen van 17 zou zijn been en zijn toekomst verliezen, terwijl dat voorkomen kon worden.’ Walid moest een gedetailleerde doktersverklaring uit Syrië aanleveren, want de juiste documenten zijn cruciaal om zo’n spoedaanvraag te onderbouwen. Karien: ‘Gelukkig lukte het Walid om een sterke verklaring van de arts te krijgen.’

Intussen lag Ahmed in een overvol ziekenhuis in Syrië. Hij kreeg zelfs de verkeerde chemotherapie. ‘De arts had gezegd dat ik alleen groente mocht eten’, vertelt Ahmed zacht. Walid vertaalt. ‘Zijn bed steunde zelfs op een steen, omdat het kapot was.’

Walid pakt zijn telefoon en laat een filmpje zien. Drie maanden nadat hij zich bij Karien meldde, stond hij op Schiphol, samen met de familie van zijn Nederlandse vriendin. Op het scherm gaan de schuifdeuren open. Ahmed strompelt op krukken Nederland binnen. ‘Kijk nou’, wijst Walid, ‘hij was zo mager, net een skelet. Maar het was geweldig! Ik kon niet geloven dat het echt was!’ Walid vliegt zijn moeder om de hals. Hij had haar bijna vijf jaar niet gezien. ‘Ik was nog een kind toen ik vluchtte.’

Karien glimlacht. ‘En hoe is het verdergegaan toen ze in Nederland aankwamen?’

Walid vervolgt: ‘Ahmed is meteen geopereerd. Hij heeft een nieuwe knie gekregen. Volgens de artsen is de kanker nu weg. Hij moet alleen sterker worden en opnieuw leren lopen. Voor zijn andere been krijgt hij een prothese.’

Ahmed kijkt Karien aan, en zegt: ‘Ik ben zo dankbaar voor al jullie hulp. Ik was bijna dood, maar jullie hebben mijn leven gered.’

Walid heeft de afgelopen jaren Nederlands geleerd en een MBO-1 opleiding Horeca gedaan. ‘Dat ging heel goed. Ik ben zelfs tweede van Nederland geworden in een kookwedstrijd, met mijn pompoenrisotto.’ Toch is hij tijdelijk gestopt met zijn opleiding, omdat het leven nu te veel van hem vraagt. Hij gaat met zijn broer mee naar ieder doktersbezoek. En hij helpt ook zijn andere familieleden met de taal en hun plek te vinden in de maatschappij. ‘Ik hoop dat ik school snel weer kan oppakken, want met een MBO-2 diploma hoef ik geen inburgering meer te doen’, zegt hij. ‘Maar nu ben ik vooral blij dat ik goed voor mijn familie kan zorgen.’

Karien kijkt naar de twee broers. ‘Wat een rollercoaster is het voor jullie geweest. Maar het is zo mooi om te zien dat er hoop is. Dat er weer een toekomst voor jullie is.’