Naiah: ‘Kansen worden je niet zomaar gegeven, je moet ze grijpen'
Gevlucht
De familie van Naiah vluchtte in 1967 vanuit Palestina naar Syrië. ‘Als vluchtelingen hadden we er amper rechten', vertelt ze. ‘Veel ooms werden opgepakt omdat ze geen geldige verblijfspapieren hadden. Ik was nog jong, maar ik zorgde al voor mijn neefjes en nichtjes.’
Uiteindelijk stichtte Naiah haar eigen gezin en reisde ze voor haar werk door binnen- en buitenland. Toen de oorlog in Syrië uitbrak veranderde alles. ‘Bommen scheerden over ons huis. Al het leven verdween uit de straten. Mijn dochter Mira, haar vader en ik vluchtten naar Jordanië. Van daaruit ging ik alleen verder.’
Een veilige plek
Tijdens haar vlucht blijft één vraag aan haar knagen: ‘Beseft Mira dat ik haar niet in de steek laat, maar dit juist doe voor haar? Die loodzware last droeg ik met me mee. Ik ging naar Nederland met maar één doel: een veilige, stabiele plek vinden voor mijn dochter.’
Er volgden zware jaren. Het wachten duurde lang. ‘Maar ik heb me in mijn leven al zo vaak moeten aanpassen. Ik blijf altijd in beweging. Vanaf de eerste dag in het azc deed ik vrijwilligerswerk: tolken, andere bewoners ondersteunen, mijn netwerk opbouwen.’
Na tweeënhalf jaar wordt Naiah eindelijk herenigd met haar dochter. Ze krijgen een woning toegewezen in Doetinchem. Vrijwilliger Ellie van VluchtelingenWerk wees hen er de weg. ‘Contact met instanties, formulieren invullen, Nederlands leren: Ellie ondersteunde daarbij. Maar het meest waardevol was het gevoel dat iemand in Nederland om mij en mijn dochter gaf', vertelt Naiah over Ellie.
Ik ging naar Nederland met maar één doel: een veilige, stabiele plek vinden voor mijn dochter
Een nieuw hoofdstuk
De hereniging met haar dochter Mira en uiteindelijk het krijgen van de Nederlandse nationaliteit zijn keerpunten in Naiah’s leven. ‘Pas toen kwam de rust om ook voor mijzelf te dromen.’ Haar grote droom is een eigen restaurant. De eerste stappen zette ze met haar cateringbedrijf. ‘Met traditionele gerechten als cadeau uit mijn oude land.’
Daarnaast werkt ze bij een organisatie die contact stimuleert tussen vluchtelingen en Nederlandse buurtbewoners. Naiah werkte keihard om te komen waar ze nu is. ‘Het belangrijkste is dat mijn dochter dat ziet: dat kansen je niet zomaar worden gegeven. Je moet ze grijpen, vormen en opbouwen met sterke handen.'