Asmaa vreest de strenge asielwetten: ‘Mijn dochter blijft straks als enige in Syrië achter’

Asmaa heeft vier kinderen. Uit haar eerste huwelijk kreeg ze een zoon en een dochter, met haar huidige man kwamen daar nog twee dochters bij. ‘In 2016 vluchtten mijn man en ik uit Syrië’, vertelt ze. ‘Hij liep gevaar in dienst te moeten.’

Het echtpaar zocht veiligheid in Turkije, samen met hun jongste dochter. De tweede was toen nog niet geboren. De kinderen uit haar eerste huwelijk bleven noodgedwongen achter in Syrië. ‘Dat was een hele moeilijke keuze’, vertelt Asmaa met tranen in haar ogen. ‘Hun vader was overleden, maar omdat ik hertrouwd was, had ik wettelijk geen voogdij meer over hen. Ik mocht ze dus niet meenemen.’

Na zeven maanden in Turkije besluit het echtpaar om terug naar Syrië te gaan. ‘Ik kon het mentaal gewoon niet aan’, legt Asmaa uit. ‘Ik miste mijn kinderen zó erg.’ In Syrië leefden ze jarenlang onder de radar, omdat haar man nog steeds een groot risico liep.  

In 2023 maakte Asmaa opnieuw de moeilijke keuze om Syrië te verlaten. ‘Mijn oudste zoon werd 18. Ook hij moest het leger in. Eigenlijk wilde hij alleen vluchten, maar ik ben met hem meegegaan. Het was een enorm dilemma. Met zijn allen vluchten was simpelweg te duur, dus bleven mijn man en drie dochters achter.’  

Huilend vertelt ze: ‘Ik vergeet nooit dat ik in de auto stapte en mijn gezin buiten zag staan. Hen achterlaten is het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan.’

Asmaa en haar zoon vluchtten via Libië en komen in Nederland terecht. ‘Zodra het kon, heb ik gezinshereniging aangevraagd voor mijn man en dochters. Dat is nu bijna anderhalf jaar geleden en ik heb sindsdien niks meer van de IND gehoord. Ik leef in complete onzekerheid.’

Natuurlijk mist Asmaa haar man en dochters verschrikkelijk. ‘Met hen bellen is haast niet te betalen. Op de plek waar zij verblijven is geen internet meer. Door de stress en onzekerheid lukt het mij niet om te studeren of de Nederlandse taal te leren. Mijn hoofd zit gewoon te vol.’ 

Asmaa heeft gehoord over de strenge asielwetten die de Tweede Kamer wil doorvoeren. Volgens die wetten zou haar oudste dochter niet meer via gezinshereniging naar Nederland mogen komen omdat ze meerderjarig is. ‘Dan zou zij dus als enige achterblijven. Hoe kan dat nou?! Zij is evengoed nog een kind dat haar familie nodig heeft.'

‘Ik wil er niet aan denken dat het niét goedkomt’, zegt Asmaa ten slotte. ‘Positief proberen te blijven, is mijn enige houvast. Er is misschien geen uitzicht, maar er is altijd hoop.’